ส่วนตัวผมคงเป็นทุกข้อเลยอะครับ ยกเว้นข้อ 3 ชัวว์
เริ่มต้นจากการเลี้ยงกุมารตอนสมัยเด็กๆ ให้หลวงตาที่วัดทำให้เพราะเห็นของคนข้างบ้านเขาเลี้ยงแล้วมีตัวตนใช้งานได้คล้ายๆคนแต่ไม่เห็นตัว แค่ซื้อหุ่นกุมารตามแบบที่ชอบที่วางขายที่วัดราชนัดดาไปให้เสก ไม่มีอุด-อัดมวลสารใดๆทั้งสิ้น แต่...สุดยอด มาวันแรกของในห้องครัวกระจาย...... จากนั้นก็วิ่งเล่นบนบ้านเป็นที่ครึกครื้นทุกคืนเลย แม่ออกมาว่าก็เงียบไปแป๊บนึง เด๋วก็ครื้นเครงต่อ
แต่ด้วยความไม่รู้และไม่เคยเลี้ยงเลยนึกว่าเลี้ยงไม่เป็นเพราะเอาแต่วิ่งตอนกลางคืนอย่างเดียวเลย เลยโดนพี่ข้างบ้านสวมรอยขอเอาไปเลี้ยงให้ เพราะเขาบอกว่ากุมารยังไม่โตยังใช้งานไม่ได้ เด๋วโตแล้วจะเอามาให้คืน ....สุดท้ายเขาย้ายบ้าน หลังจากนั้นอีก 2 ปีก็ได้ข่าวว่ากุมารของพี่เขาทั้งหมดโดนพี่ชายของเขาเอาไปลอยทะเล เพราะไปกวนลูกเขา....เฮ้ออออเสียดายจัง
หลังจากนั้นก็เลี้ยงกุมารปาหี่ ที่เขามาเล่นกลอับดุลเอ๊ย...ที่ตลาดนัดสนามหลวง เลี้ยงก็เฉยๆหลังจากนั้นก็ห่างหายจากการเลี้ยงกุมาร กลับมาเริ่มเลี้ยงใหม่ ก็เมื่อ ปีที่แล้ว เหตุเพราะคนที่รู้จักกันเขาเลี้ยงของวัดส่มง่ามแล้วมีโชคมีลาภดี ก็ได้ยินชื่อเสียงของหลวงปู่เต๋มาตั้งแต่เด็กแต่ก็เฉยๆเพราะไม่ได้อยู่ระแวกนั้นและวงการพระก็ไม่ได้กว้างขวางแบบในสมัยนี้
เริ่มเลี้ยงจุกหน้ากลางอีกครั้งด้วยความมั่นใจว่าเลี้ยงแบบถูกต้องตามกระบวนยุทธแห่งการเลี้ยงกุมารทองทุกประการ แต่ก็เงียบๆ ก็ไม่เป็นไร เลี้ยงแก้เหงาเผื่อสักวันนึงถ้าจิตกุมารแข็งแกร่งเก่งขึ้นมา คงจะได้ชื่นใจมากกว่านี้ จากที่ได้เห็นรูปทรงและความน่ารักของกุมารแต่ละสำนักที่หลายๆท่านบอกถึงความเฮี้ยนก็สนใจที่อยากจะเลี้ยงดู เผื่อจะเจออย่างเขาบ้าง ไม่ได้เดือดร้อนอารัยเพิ่มเพราะเครื่องเซ่นก็ใช้ชุดเดียวเหมือนเดิม เลี้ยงไปเลี้ยงมาเผลอแป๊ปเดียวเต็มชั้นเลย ก็จะสะสมไว้ต่อไปเพราะชอบในรูปแบบความน่ารักดูแล้วสบายใจของร่างกุมารเข้าแล้ว
หลังจากเริ่มเลี้ยงกุมารในครั้งนี้ทำให้คิดไปเองว่าชีวิตเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น จากคนโสดที่อยากกลับบ้านเวลาไหนก็กลับ อยากไปค้างกับใครที่พอใจก็ไป เที่ยวตะลอนไปกับเพื่อนๆแทบทุกคืน เงินเดือนใช้ชนเดือน กลายเป็นเหลือเงินเก็บมากขึ้น ต้องเผื่อเงินซื้อของเซ่น ต้องกลับบ้านทุกวัน ชวนลูกๆดูหนังดูโทรทัศน์ กลัวลูกๆหิวบ้างหาขนมให้กินเล่น จะต้องกลับมาสวดมนต์ มาเปลี่ยนน้ำให้ลูกๆทุกวัน วันพระก็ไม่ไปไหนต้องรีบกลับบ้านมาเอาเครื่องเซ่น เครื่องบูชาพระ สวดมนต์สารพัดบทจนจำไม่ได้ว่ายาวแค่ไหน บนได้บ้างไม่ได้บ้างก็สนุกสนานกันไป ก็เป็นความสุขในชีวิตไปอีกแบบนึง...
ตอนนี้ก็กังวลอยู่อย่างเดียวหลังจากอีกนี้อีก30-40 ปีข้างหน้า ลูกหลานจะเลี้ยงต่อหรือไม่ ถ้าไม่จะทำอย่างไร....เฮ้ออออออออ กุ้มใจไม่มีลอ.ลิง
ถ้าจิตกุมารของพวกลูกๆแข็งแกร่งขึ้นมาแล้ว มาให้ป๊าเห็นบ้างน๊ะลูก มาแต่เสียงก๊อกๆแก๊กๆแล้วให้หมาหอนเล่นอย่างนี้ไม่เอาน๊ะขี้เกียจฟังแร๊ะ ฮิฮิฮิ